شان نبی آن است که راه را بر مردم آشکار کند،اما امام،مردم را راهبری می کند و به پیمودن راه وا می دارد.بر این اساس مقام امامت از نبوت بالاتر است و به همین دلیل،ابراهیم خلیل،مدت ها پس از آنکه به پیامبری رسید و پس از پیروزی در امتحان های متعدد،به مقام امامت نایل آمد.

برتری مقام امامت از نبوت،به معنای آن نیست که شخص امام از شخص نبی بالاتر و برتر است،زیرا بسیاری از پیامبران از جمله پیامبر اسلام(ص)علاوه بر مقام نبوت دارای مقام امامت نیز بوده اند.

امام کسی است که در عصر خود،در نقطه اوج و قله هرم هستی قرار دارد.به همین جهت باطن امام،همانند باطن پیامبر،با نور ولایت حق روشن بوده و با عالم حقایق و معانی غیبی ارتباط دارد.امام همانند پیامبر،واسطه فیض میان خلق و حق تعالی،عامل ارتباط خلق و حافظ حریم وحی و شریعت است.اما پیامبر نیست،یعنی،مقام و شان و مسئولیت نبوت و رسالت را به او نداده اند.بر اساس روایات،امامان دست آموز الهام غیبی اند.آنان صدای غیب را میشنوند،اما فرشته را نمیبینند،برخلاف پیامبر که سخن فرشته را میشنود و گاه خود ملک را میبیند...

برگرفته از نوشته های آقای شاکریان